‘Elke dag las ik in de krant over een zwaar auto-ongeluk. En altijd was het iemand anders. Ik stond er nooit bij stil dat ik het ooit zelf kon zijn, tot die dag in juli 1998. Ik was nog geen 5 minuten van huis vertrokken met de takelwagen van de autogarage waar ik werkte. Het was druk op de A73. Ik wilde ter hoogte van de afslag Boxmeer uitvoegen om naar mijn werk te gaan. Een vrachtwagen reed vlak voor me. Ik schatte zijn snelheid verkeerd in en knalde achterop. Vervolgens belandde ik in de vangrail aan de linkerkant van de weg: mijn takelwagen was total loss. De hulpdiensten hebben er ruim een uur erover gedaan om mij eruit te krijgen. Ze vreesden voor mijn leven.
Een ander kan zomaar de fout in gaan
Na het ongeluk lag ik drie maanden in het ziekenhuis. Vervolgens moest ik naar de Sint Maartenskliniek, want ik kon niet meer lopen, praten of eten. In de kliniek kwam ik in contact met de Werkgroep Integratie Gehandicapten. Ze vroegen of ik mijn verhaal wilde delen op scholen. Dat wilde ik wel. Ik heb bijna elke school in Nijmegen en omstreken bezocht: van het voortgezet onderwijs tot het hoger beroepsonderwijs. Ook ben ik in verschillende televisieprogramma’s geweest, zoals Per Ongeluk en 12 steden, 13 ongelukken. Mijn boodschap was altijd hetzelfde: let op in het verkeer. Misschien volg je zelf de regels, maar een ander kan zomaar de fout in gaan.
Sinds 2010 lukt het me helaas niet meer om scholen te bezoeken. Ik kreeg mijn eerste epileptische aanval en mijn spraak ging achteruit. Die is nog slechter geworden na mijn coronabesmetting. Ik ben ook minder mobiel en ik zit in een rolstoel. Ik vind het enorm jammer dat ik mijn verhaal niet meer op scholen kan delen. Maar als ik de kans heb, waarschuw ik mensen nog voor de gevaren in het verkeer.
Ik hoor en lees nog te veel over mensen die met een telefoon in de hand rijden. Of mensen die in een auto stappen mét een gordel, maar er geen omdoen. Ik snap dat niet: een ongeluk is zo gebeurd. Met de kennis van nu was ik zelf ook nooit in mijn takelwagen gestapt. Maar ja: de tijden waren toen anders. Het verkeer was minder druk. En ik was nog jong: ik moest werken en ik dacht niet over eventuele gevolgen na. Gelukkig is er tegenwoordig wél meer aandacht voor de gordelplicht. En vooral nu met de gordelcampagne van Brabant gaat voor NUL verkeersslachtoffers. De cijfers laten helaas zien dat zo’n campagne nog altijd hard nodig is.
Een ongeluk kan iedereen overkomen
Het is inmiddels 26 jaar geleden dat ik op die vrachtwagen botste. En nog altijd lees ik elke dag over ongevallen in de krant. Ik denk nooit waarom is dit mij nu overkomen? Natuurlijk had mijn leven er anders uitgezien zonder mijn ongeluk. Maar ik geniet van mijn vrienden, familie en hun kinderen. Zij hebben me altijd geholpen. En doen dat nog steeds.
Wat ik wél hoop, is dat mensen letterlijk zien wat de gevolgen kunnen zijn van een auto-ongeluk als ze mijn verhaal lezen. En dat ze gaan nadenken over hun rijgedrag. Want ik weet zelf: het kan echt iedereen overkomen.’
Over de Gordeldrachtcampagne
Eén klik. Twee keer zo veilig. Zo heet de gordeldrachtcampagne van Brabant gaat voor NUL verkeersslachtoffers. Van half maart tot half april staat de actie centraal in de provincie. Met de campagne hopen de verkeersveiligheidspartners in Brabant automobilisten bewuster te maken van het belang van het dragen van een gordel. Als automobilist rijd je twee keer veiliger als je een gordel draagt. Een handeling die nog steeds niet voor alle weggebruikers een gewoonte blijkt.
Wil je meer weten over de campagne, lees dan hier verder.